- Kahvaltıdan sonra 8 numaraya çıkacağım anne.
-
Neden? Ne oldu ki?
-
Ayın 5’i oldu hâlâ yatırmadı kirayı.
-
Diğerleri?
-
Onlar tamam. Bir tek 8 numara. 3 aydır
geciktiriyor.
-
Dur hele, birkaç gün beklesen.
-
Yok yok. Sesimiz çıkmadı diye alışkanlık yaptı.
Zaten hoşlanmıyorum adamlardan. Ayakkabılarını hep dışarıda bırakıyorlar. Köy
mü burası yahu? Sonradan görmeler…
-
Öyle denir mi oğlum? Seni Paris’te okutmakla
hata mı yaptık nedir? Rahmetli baban derdi hep, ‘bu çocuk oralara gitti,
geldiğinde kimseyi beğenmeyecek’ diye.
-
Ya nesini beğeneyim? Memleketin çivisi çıktı.
İpini kopartan İstanbul’a geliyor.
-
Öyle deme oğlum… Senin deden de Kayseri’den
gelmiş zamanında. O zamanlar buradaki rumlardan kalma köşkü ucuza kapatmasaymış
sen zor okurdun Paris’lerde. Şükret dedene, yoksa bu saatte sen de herkes gibi,
işe gitmek için trafikte perişan olacaktın.
-
İşe gitmezdim ki ben. Burada da yaşamazdım zaten.
Paris’te kalırdım herhalde.
-
Zor kalırdın. Aklın hep buradaydı senin…
-
…
-
Kahveni getirdim. Ne oldu? Nereye bakıyorsun
sen? Ne var aşağıda?
-
Şu yoldan geçen, Şeyda değil mi? Yandaki
apartmandan çıktı şimdi…
-
Hı hı… Evet o… Ben de, bakalım ne zaman
farkedeceksin diye bekliyordum.
-
Nasıl yani? Yan apartmanda mı oturuyor Şeyda?
-
Evet. Ayrılmış kocasından. Babadan kalma
dairelerine taşınmış geçen hafta, iki çocuğuyla birlikte.
-
Nasıl yani? Onlar yandaki köşkün müştemilatında
oturmuyorlar mıydı? O müştemilattan daire mi almışlar?
-
E canım buraların arsası değerli tabii. Babası
da fena kazanmamış demek, dolmuş şoförlüğü fena para getirmiyor herhalde. Çok
çalıştı adamcağız çocuklarını yetiştirmek için.
-
Eeee? Neden ayrılmış ki kocasından?
-
Aldatmış Şeyda’yı, iki çocuğa rağmen. Zaten
zorla evlendirmişlerdi adamla. O da dolmuşçuluk yaparmış.
-
Zorla mı? Nasıl yani? E döndüğümde kocaya kaçtı
demediniz mi siz bana Şeyda için?
-
Hı? Öyle mi dedik? Öyledir o zaman… Sana belli
etmemişizdir herhalde.
-
Nasıl yani? Anne! Doğruyu söylesene bana. “Aşık
oldu birine, kaçtılar” demediniz mi bana, Paris’ten döndüğümde?
-
Ya tamam. O zaman öyle demek zorundaydık. Aklın
hâlâ Şeyda’ydı döndüğünde. Oysa onu unutasın diye gönderdi rahmetli baban seni
Paris’e, gözün gönlün açılsın Şeyda’yı unutasın diye. 3 yıl sonra döndün hâlâ
aklın ondaydı. Oysa biz bir torunla dönersin diye bekliyorduk seni.
-
Nasıl yani? Anne… Şeyda’yı unutayım diye mi
gönderdiniz beni Paris’e?
-
E dedim ya işte rahmetli baban öyle istedi.
-
Neden ki? Neden istemediniz siz Şeyda’yı hâlâ
anlamış değilim. Evet o zaman küçüktük benim de okulum vardı, ama çok sevmiştim
ben onu. Çocukluk aşkımdı o benim. Paris’teyken hep onun hayaliyle yaşadım ben.
-
Biliyorum biliyorum. Hepsinin farkındaydım ben.
Ama babana laf anlatmak mümkün değildi ki. Şeyda’yla evlenmene izin vermezdi
kesinlikle. Sanırım, babasına para bile verdi kızı bu mahalleden uzak tutsun
diye.
-
Neden ama neden? Neden?
-
Bak oğlum, şimdiki aklım olsaydı ben de karşı
çıkardım ama, o zamanın şartları farklıydı. Darbe sonrasıydı. O zaman Avrupa’da
babanın da çocukluk arkadaşı bir diplomatı öldürmüşlerdi.
-
Eee? Ne alakası var şimdi bununla?
-
Hah işte çok alakası var. Şeyda’nın ailesi
Harput’tan gelme. Senin Şeyda’ya aşık olduğunu anlayınca araştırdık biz aileyi.
Baban hiç şansa bırakmazdı bu işleri, biliyorsun. Şeyda’nın anneannesi, aslında
ermeniymiş. O tehcir sırasında komşuya emanet etmişler, anne-babası sürülmüş.
Sonra bir daha da haber çıkmamış onlardan. Sonra bizim Kayseri’deki akrabalarla
da teyit ettik bilgiyi. Yani Şeyda’nın soyu ermeniymiş, affedersin…
-
…
-
Dur oğlum! Nereye gidiyorsun? Daha kahvaltı
etmedin…
-
…
-
Hay allah… Gitti koşa koşa… Hâlâ aşık bu çocuk…
